Piotr Uklański
mieszkają i pracują w .
Praca Piotra Uklańskiego Polska Neoawangarda usytuowana jest, podobnie jak cała twórczość artysty, na przecięciu różnych (nieprzystających do siebie) tradycji artystycznych. Z jednej strony odnosi się do tradycji amerykańskiej Sztuki Zawłaszczenia (Apropriation Art). Z drugiej stanowi specyficzną kontynuację działań artysty mających na celu rewitalizację polskiej neoawangardy lat 70. Uklański - uczeń artystów stanowiących trzon wymienionej formacji - był współwydawcą oraz autorem koncepcji wydawniczej książki Łukasza Rondudy Polska Sztuka lat 70. Awangarda, która przyczyniła się do przywrócenia w instytucjach sztuki współczesnej należytego miejsca zmarginalizowanym do tej pory radykalnym artystom lat 70. Zaangażowanie Uklańskiego w ten projekt było wyrazem jego hołdu dla nich, jak również specyficznej spłaty długu, jaki artystycznie u nich zaciągnął. Książka wyszła w 2009. W 2012 roku w zupełnie innym kontekście, w momencie znaczącej instytucjonalizacji artystów lat 70. oraz ich wejścia na rynek, artysta (który sam się do wymienionych procesów przyczynił) powrócił do tego projektu realizując cykl Polska Neoawangarda. Uklański zawłaszczył prace artystów lat 70., tworząc z nich własne prace, niemniej jednak wyraźnie zaznaczając na poziomie tytułów źródło ich pochodzenia, autora i datę powstania pracy. Następnie umieścił je w kontekście rynku sztuki. Według artysty, który posiada wciąż o wiele silniejszą pozycję w świecie sztuki niż awangardziści z lat 70., ten gest umieszczenia ich przedstawień w obrębie własnej pracy, jest subwersywną kontynuacją pracy nad książką Polska Sztuka lat 70. Awangarda, jest rodzajem hołdu przez morderstwo. Uklański działa tutaj w charakterystyczny dla siebie sposób, negując zajęte nieco wcześniej przez samego siebie pozycje. Ryzykuje i inicjuje bardzo aktualną dyskusję o granicach artystycznego zawłaszczenia w kontekście polskiej sceny artystycznej, która ma nieco inne tradycje w tym zakresie niż sztuka amerykańska.
Praca Polska Neoawangarda Uklańskiego jest znakiem pewnych szerszych przewartościowań dotyczących tradycji awangardowej, z którymi mamy do czynienia w ostatnim czasie w sztuce polskiej. Jest znakiem zmęczenia uporczywymi (napędzanymi przez instytucje) odniesieniami i rewitalizacjami awangardowych oraz neoawangardowych strategii w sztuce, czynionymi w celu legitymacji współczesnych strategii artystycznych.
