Iza Tarasewicz
mieszkają i pracują w .
Początkowo twórczość Tarasewicz wiązano z „egzystencjalnym minimalizmem”, rozwijającym się głównie w środowisku artystów poznańskich. Artystka jednak w przeciwieństwie do swoich rówieśników, którzy modyfikowali przedmioty codziennego użytku, zaczęła posługiwać się materiałami organicznymi, „niemiejskimi”. Prezentowane na wystawie rzeźby powstały m.in. z włosów ludzkich, włókna roślinnego, sierści, popiołu oraz preparowanych jelit. Proces produkcji (preparowanie, suszenie, garbowanie) oraz ich finalny wygląd może przypominać eksponaty z muzeów historii naturalnej. Tarasewicz, odwołując się do naturalnych procesów (gnicia, wylinki czy metabolii), snuje refleksję na temat materialności oraz niejasnej granicy pomiędzy światem ożywionym i nieożywionym.
